Trouwen

Vierentwintig oktober is de dag die Jeroen niet vergeten mag. Dit is onze trouwdag. Gisteren zijn we samen in het gemeentehuis van Hoorn getrouwd. Ik ben daar achtentwintig jaar geleden geboren en sindsdien heb ik een speciale band met de gemeente Hoorn. De kermis, de haven, het lekkere Italiaanse ijs, de stadsschouwburg en natuurlijk de gezellige winkelstraat. Elke keer is het weer een genot om in Hoorn te zijn. Ben zelf opgegroeid in Enkhuizen dus ben een echte Westfries.

Heb Jeroen acht jaar geleden leren kennen via een internetforum. We hadden wat contact, maar het stelde niet veel voor. Ik was met mijn studie bezig en zat nog in een andere relatie. Toen ik stage ging lopen bij een gemeente hadden we meer contact omdat Jeroen al jaren bij een gemeente werkte. Hij was een ambtenaar en kon veel over “Gemeenteland” vertellen.

Vier jaar later was onze eerste ontmoeting. Ik was met de Hausdörfertherapie bezig en het was de bedoeling dat ik alles aan zou gaan wat er op mijn pad kwam. Jeroen kwam op mijn pad. Ik zag hem staan bij een lantaarnpaal op het station in Rotterdam. Vanaf nu was dit onze lantaarnpaal en ontmoetingsplek. Kreeg een rondleiding in het centrum en we hebben gezellig iets gedronken waarbij Jeroen zijn portemonnee was vergeten. Gelukkig had ik wel mijn portemonnee bij me.

Ik ging weer naar huis en Jeroen steunde me door dik en dun terwijl ik bezig was met mijn stotterproces. Jeroen stond achter me en stuurde mooie gedichtjes terwijl ik veranderde. Kwam in de Flair, ging werken, kon weer praten in het openbaar, kreeg nieuwe mensen om me heen, deed leuke dingen en de wereld stond voor me open. Na een paar leuke dates kregen we een relatie.

Na een jaar zou ik een tijdelijk project krijgen bij een gemeente. Had geen idee hoe ik dat moest doen want er was een enorme reisafstand. Jeroen aarzelde geen seconde en nodigde me uit om samen te gaan wonen. Neem amper grote risico’s maar binnen zes weken woonden we samen.

Nu woonde ik in Spijkenisse. Wist niet wat een ov-chipkaart was, bleef regelmatig in een metropoortje hangen en werd altijd opgehaald van het metrostation want wist sowieso de weg niet.

Wordt vervolgd!